 |
| Poesia | the bbp |
Pechou o libro, ergueu a vista e ao mirar pola fiestra decatouse do moito que perdera -ou, mellor dito, deixara de gañar- por parva. Sen darlle máis voltas, meteu o libro na mochila e botouna ao lombo. Colleu as chaves do moble do corredor, fechou a porta e botouse a andar. Cando chegou ao coche retirou a publicidade dos limpaparabrisas e deixou a mochila no asento do copiloto. Maldiciu unha vez máis os atascos dos domingos á tarde, cando todo o mundo regresa á cidade para pór fin ao remate da semana. Pero, ese día, doeulle un pouquiño menos.
Ao chegar á aldea abriu a cancela da entrada e sentiu mágoa por non escoitar os ladridos de Tobi e saber que nunca máis o faría. Lembrou a súa infancia, onde os 26 anos eran algo tan afastado que máis que un futuro certo parecían unha utopía. Lembrou tamén que xa nunca sería princesa, nin cantante, nin tan sequera mestra. Mirou a maleza que agora brotaba no pequeno xardín onde seu avó xogaba con ela mentres súa avoa cociñaba aquel caldo que comían durante dous ou tres días. De súpeto, unha voz aguda desconectouna dos seus pensamentos: como non, era a lercha de Adela. Do mesmo xeito que cando ía pasar uns días á aldea todos os veráns, a vella non tardou en achegarse rosmando. Que se a casa se está botando a perder, que se seus avós pasaron moitos esforzos para coidala dende que faleceran seus pais, que se era visto que aquel traballo polo que marchara non tiña futuro... sempre a mesma historia. Que saberá ela? Pero, ese día, doeulle un pouquiño menos.
Á mañá seguinte deixou que foran os raios de sol o seu espertador. Por vez primeira en anos, na mesiña de noite non había un móbil en permanente conexión que houbese que consultar antes incluso de vestirse. Baixou apurada á cociña e tivo que esforzarse para atopar algo que non estivese caducado para poder almorzar. Deulle aire ás rodas da bicicleta vermella que tantas lembranzas lle traía e púxose en ruta coa mochila ás costas. Tras dubidar nalgunha bifurcación, puido ver ao final da recta o vello cemiterio do Fornego. Malia o sempre incómodo dun lugar coma ese, reconfortábaa que dende alí se albiscase o mar, mais non sabía por que. Quizais fose polas historias que o avó lle contaba de nena sobre o seu tempo de emigrado na Arxentina mentres lle sinalaba o horizonte. A ela custáballe crer que houbese terra alén do mar, que inocente!
Deixou a bicicleta arrimada ao carón do portón e camiñou cara unha das lápidas do fondo. Cando se detivo, mirou para os nichos e pousou a mochila no chan. Dela sacou o libro e, tras retirar as flores podres, deixouno no seu lugar. Sentiuse parva: tantos anos coa novela que escribira seu pai no faiado e inda non tivera -non quixera ter- tempo para lelo. Máis que parva, sentiuse mal, unha mala filla. Seus avós foran os primeiros en falarlle do “libro de papá”, e foron tamén quen lle entregaron aquel exemplar. Pero nunca ninguén lle dixo que ela era a protagonista, que era tan especial como “Ana” a da novela. Mais ese día tívoo claro. Non puido evitar que dos seus ollos brotasen bágoas de morriña, unha catarse interior que a fixo sentir máis pura.
...
...
Pola recta baixaba agora unha bicicleta encarnada. Volver a aquel lugar sempre lle revolveu o estómago. Pero, ese día, doeulle un pouquiño menos.
__________
Relato escrito para o concurso de relatos breves de Feiraco por mor das letras galegas 2013. Dado que lin mal as bases, extendinme na lonxitude do relato (582 palabras). Por iso non entra a concurso e o publico aquí.
