Morriña

Cielo empedrado | POESÍA SALVAXE ferrol

Vaia morriña máis tonta, pf. Vendo a orla dunha coñecida, comecei a ler nomes de vilas e concellos do máis diverso, especialmente da miña provincia. Case sen darme conta, tiña as bágoas asomando, e un esbozo de sorriso nos beizos.

Manda carallo o que é botar de menos o que nunca tiveches, xa o comentei nalgunha ocasión. Parece mentira que os nomes de lugares nos que nunca estiveches poidan evocar historias e infancias tan diferentes á túa. Se me veu a morriña lendo nomes de pequenos concellos próximos ó meu lugar de nacemento foi, simplemente, por aquel imposible de "e como sería eu se non me tivese mudado á cidade ós 6 anos?". O que me fixo ser como son, quitoume tamén de ser como sería.

Adeus 2013 (14 días despois)

Con máis retraso que nunca dispóñome a escribir o memorando do 2013. Fágome cargo desta tardanza que non puiden/souben xestionar mellor e que me obriga a afrontar este repaso con menor obxectividade (14 días menos de obxectividade).

Se o 2012 foi grande, o 2013 foi mellor. Un ano máis maior, un ano máis maduro. Comecei a mediados do 2012 unha nova vida (temporal), que explotei totalmente no 2013. Despexei (obrigueime a despexar) dúbidas básicas sobre min mesmo e sobre o que pensaba. Ó final determinei que ofuscarme con un lugar non me levaría a ningures. Aceptei o destino que me tocou e, aínda con certa morriña do que non puido ser (algo que segue a removerme o interior cando me paro a pensalo), penso que é o mellor. Aprendín a ver o bo do que teño e dende ese momento foi todo moito máis fácil. Coñecín xente abraiante, e, aínda tendo os nosos máis e os nosos menos, confirmei novos amigos deses nos que confías plenamente. O único que podo dicir é que grazas por animarme a perder medos e por sacarme da casa. "Siempre seremos amigos!", como rezamos durante os últimos meses do 2013 a conta dun traballo que tivemos que facer. Pois iso.