Hai uns 15, ímoslle chamar "naseiros", soaba esta canción (nunca, imposible) nunha especia de casa abandoada/alpendre cun alto ratio de cables por metro cadrado. Melodías morriñentas dun pasado non vivido (como me gusta xuntar ese substantivo con ese verbo) que fixeron que anos máis tarde eu baixase os domingos á tarde, pola rede, do monte. Sonche do monte, e sempre o serei, porque o máis probable é que non volva lembrar o contrasinal para borrar iso. Foi divertido e ilusionante. Moito, moito. Foi misterioso, secreto. En fin, que vos vou contar? Como isto, aínda que con moita máis inocencia. Se tivese tido os collóns necesarios, sabe deus que pasaría. Probablemente sería un becho raro, pero quizais tería unha moza dacolá. Novamente as pequenas grandes decisións, novamente o "efecto bolboreta".
Boa noite, colegas. Estou canso e aínda non rematei co que estaba.
