...na que me apetecía escribir aquí máis non tiña nada que dicir. Morriña da azul e branca do mar, da verde e marrón da terra, da amarela da area e das claras e vellas estradas mal asfaltadas ("pistas", que lles chaman). De camiñar dende a carrALÍ ata valcACOLÁ con miña MAI e meus IRMAUS. Pf, isto si que é SER HUMANO. Marcho a deixar de selo un pouco mentres estudo. Ata cando volva a sentirme humano.
Se non vou a Bueu nun bou, non vou, nin inda que baixen buscarme os anxos. E para estimular ós sentidos a cumplir a súa función, proben con isto.
