Adeus, 2012. Ano da miña segunda (e derradeira, quizais)
maioría de idade. Como aquilo que din de que nos últimos 100 anos avanzamos
máis que no resto da humanidade, isto é algo parecido. Parece mentira que só
pasase un ano nestes últimos 12 meses. Vivín en tódolos sentidos posíbeis. A
crise económica non foi máis que gasoil para o maxín e gasolina para o sangue.
Rabia condensada en ideas que se achegan á madurez que nunca tiveron, e ideas
que naceron da madurez que a rabia outorgou. Se hai un ano tiña claro de que
estaba máis orgulloso do conseguido na vida, agora dubídoo. Esa é a demostración
final de que foi un bo ano.
Son máis feliz do que o fun nunca, creo. Xa sabía que a
felicidade se atopa nun, pero para chegar a ela deixei de lado as présas para
pór en valor o camiño máis interesante. Aprendín que o medo se supera
enfrontándose a el, inda que non sempre sexa fácil. Con tres collóns, como
dicía o outro. A timidez non leva a ningures, pero é necesaria. Aprendín que a
vida é fodida pero non lle din máis voltas. Ante a dor, respondo “Frío como una
llave”. Antes os nervios alleos, respondo con tranquilidade. Ante os propios,
como podo. “Sempre adiante”, é a única filosofía válida.
Tamén coñecín. Moito. Xente e lugares. Viaxar é incríbel e
necesario. A soidade é preciosa en moitos momentos, pero as persoas tamén. O
2012 presentoume xente marabillosa que xamais esquecerei, ó igual que pailáns
que xa non recordo. Queda o bo, xente que me ensinou a ser eu sen querer. Queda
tamén xente que só fica comigo mentres durmo, pero que é suficiente.
Esta viaxe que leva o tren do azar no que montei hai 20 anos
fará mañá unha nova parada non facultativa que rematará cun dos traxectos máis
interesantes do que leva a viaxe. Ademais, foi coa mellor compaña e de grandes vistas.
Espero que, a partir de agora, se alguén toma asento ó meu carón teña bo
coidado cos soños que aí viaxan.
“Medrei, grazas a aquilo e a algo máis”