Ao pasar por diante da gasolineira vinos tras a fiestra do
coche. Sempre están alí, incluso cando xa pechou. Observeinos distante, como se de ningunha forma puidese ser eu o que levaba aquela gorra, como se
non tivésemos nacido no mesmo lugar. Envexeinos menos que noutras ocasións,
porque son bastante feliz. O seu falar e rir despreocupado non me produciu
moito incordio no meu interior: xa teño asumido que os camiños das nosas vidas foron
moi distintos. Eles están aí, rindo e vacilando ata as 4 da mañá. E eu? Con
estrés constante por non saber organizar o meu tempo. Lembro que os anos que
compartín con algún deles foron os mellores, aínda que nunca deixasen de considerarme un mocoso e eu non acabara de confiarme tampouco.
A algúns coñézoos, a outros non. Algúns coñécenme e saúdanme
educadamente, outros non. Decidín dedicarlles isto porque no fondo me gustaría estar alí con eles, despreocupado. Non comparto as súas afeccións en
absoluto, aínda que algún cariño especial lle teño a certa música electrónica
por conta deles. O que puiden ter sido... e non fun. A morriña do non vivido,
como digo eu. Varios camiños dispares que fan que cada vez que regreso os
envexe un pouquichiño e non me sinta de todo cómodo no lugar. Lugar que, sen
dúbida, é o máis fermoso do mundo. Chova ou trone, éo. E logo din da morriña...
como imos irnos a 7000 quilómetros se sen ter saído da provincia xa nos entra a
lágrima fácil ao volver? Pero bueno, onte paseino menos mal que noutras ocasións,
porque son bastante feliz.
